Interview Adri Backer

Het leven van Adri Backer is verweven met de bunkers op de Dijckerwaal. Hij zag hoe ze ge- bouwd werden. Deels gesloopt werden en woonde zelf bovenop bunker 8202. Van oorlogsvesting tot klussenruimte.

“Ik was vier jaar en 11 maanden toen de oorlog uitbrak”, vertelt Adri. Ondanks die jonge leeftijd heeft hij nog verrassend scherpe herinneringen aan de Tweede Wereldoorlog, al heeft hij er na die tijd zelden over gesproken: “Er werd veel verzwegen.” Het tuindersgezin met acht kinderen was in 1937 vanuit Naaldwijk verhuisd naar een nieuw huis op de Dijckerwaal, niet wetende dat dat gebied drie jaar later midden in de oorlogszone zou komen te liggen. “Het was prachtig weer, die tiende mei 1940”, herinnert Adri zich. “Ik hoorde allemaal stemmen en ging kijken wat er aan de hand was. Op een gegeven moment zag ik alle- maal vliegtuigen aankomen en tot mijn doodsangst sprongen daar allemaal poppetjes uit.” Hoeveel krijg je als klein kind mee van de oorlogsdreiging? “Ik wist wat oorlog was. Ik had van mijn vader gehoord: “Als ze maar niet gaan schieten”. Hoewel er Nederlandse soldaten gelegerd waren achter de schuur van de buur- man, bleef dat schieten voorlopig uit. “Maar we gingen wel de kelder in, met een baal stro voor het raam.”